به نماز سید كه نگاه می‌كردم،

ملائك را می‌دیدم كه در صفوف زیبای خویش او را به نظاره نشسته‌اند.

رو به قبله ایستادم. اما دلم هنوز در پی تعلقات بود.

گفتم: «نمی‌دانم‏, چرا من همیشه هنگام اقامه نماز حواسم پرت است. «

به چشمانم خیره شد.

»مواظب باش! كسی كه سرنماز حواسش جمع نباشد، در زندگی نیز حواسش اصلاً جمع نخواهد شد.

گفت و رفت.«

اما من مدتها در فكر ارتباط میان نماز و زندگی بودم.

نماز مهمترین چیز است، نمازت را با توجه بخوان» (1). بار دیگر خواندم, اما نماز سید مرتضی چیز دیگری بود.

1-     از سخنان سید مرتضی آوینی

2-     منبع: كتاب همسفر خورشید

راوی: اكبر بخشی