فلسفه وضو چیست؟
فلسفه وضو چیست؟
بنده ای که آماده مناجات و راز و نیاز با اول قدرتمند جهان هستی می گردد ، باید از هر لحاظ خود را مهیا سازد و با حالت مورد پسند و هیئتی نیکو در محضر او ، حاضر شود .
بدون طهارت از پلیدی های ظاهری و باطنی نمی توان به دستگاه قدسی آن عزیز راه یافت.
حال وضو و طهارت نیز ، مقدمه و کلید برای ورود به گلستان سرسبز نماز و مناجات است و در نتیجه آغازی برای ورود به بهشت .
” الوضوء مفتاح الصلاة و الصلاة مفتاح الجنة ” 1
امام هشتم (ع) درباره فلسفه و اسرار وضو می فرماید :
1- وضو ، یک ادب در برابر خداوند است تا بنده هنگام نماز ، وقتی در برابر او می ایستد پاک باشد.
2- همچنین از آلودگی ها و پلیدی ها، پاکیزه شود.
3- به علاوه [فایده] وضو ، از بین رفتن کسالت و طرد خواب آلودگی ( و ایجاد نشاط ) است.
4- دل و روح را آماده ایستادن در برابر پروردگار می سازد.
5- در وضو شستن صورت و مسح سر و پاها واجب است ؛ زیرا این ها عضو هایی است که در نماز به کار گرفته می شوند.2
علاوه بر این می توان به فلسفه و حکمت های زیر نیز اشاره کرد :
الف) وضو به معنای نظافت ، شست و شو و پاکیزگی است.ما قسمت هایی از بدن را که معمولا بیرون است پاکیزه می کنیم.
صورت بیرون است و زودتر کثیف می شود ؛ دست معمولا تا آرنج بیرون است و در مواقع معمولی بیشتر کثیف می شود ؛ بعد هم قسمتی از جلو سر و روی پا ، که بیرون است همه را تمیز می کنیم.
البته پاکیزه کردن را باید برای خدا و اطاعت از دستور او انجام داد.
آمادگی جسم و روان است وضو
مفتاح در باغ جنان است وضو
با آب حیات عشق دل را شویید
آئینه پاکی جهان است وضو
ب) شهید بهشتی (ره) درباره فلسفه وضو افزوده است :<وضو ، شست و شو کردن و آنگه به مسجد و محل نماز خرامیدن است.
یک قدم به سمت پاکی معنوی برداشتن است. لذا ، اگر کسی همین حالا نیز به حمام رفته باشد ، باید برای خدا وضو بگیرد تا یک قدم به خلوص و خدایی بودن نزدیک تر شده باشد.>3
ج) وضو ؛ به عنوان مقدمه نماز نه تنها موجب تطهیر جسم از آلودگی ها می شود؛ بلکه تطهیر روح را در بر می گیرد.
با وضو مؤمن احساس می کند ، جسم و روحش از آلودگی گناهان و لغزش ها پاک شده است.
این احساس پاکی و طهارت جسمی و روحی ، انسان را برای ارتباط معنوی با خدا و ورود به حالت آرام سازی جسمی و روحی از نماز آماده می سازد.4
1. نهج الفصاحه ، ح 1588
2. وسائل الشیعه ج 11 ، ص 257
3. سرود یکتا پرستی ، ص 20
4. قرآن و روان شناسی ، ص 357