ابوالعیناء و قرآن

ابوالعیناء در ایام جوانی به اصفهان وارد شد، اتفاقاً مقارن ساعت ورودش، بچّه‎ها سنگ بازی می‎كردند و بدون نظر، بر سر او سنگی فرود آمد و سرش شكست، صورت و لباسش به خون آلوده گردید، ‌این یك ناراحتی برای ابوالعیناء بود، ناراحتی دیگرش آن بود كه در اصفهان دوستی داشت كه می‎خواست بر او وارد شود، ‌چون جای او را نمی‎دانست گردش زیادی كرد تا مقداری از شب گذشت، عاقبت خانه دوستش را پیدا كرده و به آنجا رفت، در خانه‌میزبان چیزی برای خوردن نبود و دكانی هم باز نبود،‌ ابوالعیناء‌ به ناچار آن شب را گرسته بسر برد تا روز شد و از خانه دوست بیرون گردید و به حضور مهذب وزیر شرفیاب گردید،‌ وزیر از او سؤال كرد چه ساعتی به این شهر وارد شده‎ای، ابوالعیناء گفت: «فی ساعَه العُسره»[1] یعنی در ساعت دشوار، وزیر باز پرسید، در چه روزی آمدی؟ ابوالعیناء‌ گفت: «فِی یوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ»[2]، در روز نكبت‎بار دنباله‎دار، وزیر باز پرسید: به كجا وارد شده‎ای؟ ابوالعیناء گفت: «بِوادٍ غَیرِ ذِی زَرْعٍ»[3]، در یك محلی كه هیچ حاصلی نداشت، وزیر از آن جوابها خندید و انعامی نیكو به او بخشید.

**************************

[1] . سوره توبه، آیه‌ 117.

[2] . سوره قمر، آیه 19.

[3] . سوره ابراهیم، آیه‌ 37.

كشكول طيبي / سيد علينقي طبسي حائري

خوش آن کسـی که بُوَد در جهان، غلام حسین

خوش آن لبی که شـود آشنا به نام حسین

خوش آن سری که در او هست شوق دیدارش

خوش آن دلی که نشیند در او کلام حسین

حضرت امام حسین (ع) فرموده‌اند: عده‌ای از روی طمع عبادت خدا می‌کنند، این عبادت سوداگران است؛ و جمعی از ترس، بندگی خدا می‌کنند، این عبادت بردگان است؛ و برخی به انگیزه شکر، خدا را عبادت می‌کنند، این عبادت آزادمردان و بهترین عبادت‌هاست.

(بحارالانوار، ج 78، ص 117)

كيفيت خواندن نماز حضرت سلمان؛

اين نماز را كه رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) به وى آموخت، به اين نحو است:

ده ركعت نماز بجا مى آورى (هر دو ركعت به يك سلام) و در هر ركعت، يك مرتبه «حمد»، سه مرتبه «توحيد» و سه مرتبه «قل يا ايّها الكافرون» را مى خوانى و بعد از سلامِ نماز، دستها را بلند مى كنى و مى گويى: لا إلهَ اِلاَّ اللهُ، وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ، يُحْيى وَيُميتُ، حَىٌّ لايَمُوتُ، وَهُوَ بِيَدِهِ الْخَيْرُ، وَهُوَ عَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ، اَللّـهُمَّ لا مانِعَ لِما اَعْطَيْتَ، وَلا مُعْطِىَ لِما مَنَعْتَ، وَلا يَنْفَـعُ ذَاالْجَـدِّ مِنْـكَ الْجَـدُّ. معبودى نيست جز خداى يگانه كه شريك ندارد فرمانروايى از آن اوست و ستايش مخصوص اوست زنده مى كند و مى ميراندو اوست زنده اى كه هرگز نميرد هر چه خير است بدست او است و او بر هر چيزى تواناست. خدايا جلوگيرى نيست از آنچه تو عطا كنى و عطابخشى نيست براى آن كس كه تو منعش كنى و كوشش شخص كوشا او را از تو بى نياز نكند. آنگاه دست ها را بر روى صورت خود مى كشى.1

1. اقبال، صفحه637.

و در آخرين روز رجب …( وداعي با ماه رجب و سلامي بر ماه پيامبر)

با رجب، وداع مي‌كنيم … با همه‌ي خوبي‌هايش و همه‌ي فرصت‌هاي بزرگي كه از دعا و مناجات و توبه و استغفار به رويمان گشود.

سختي‌هاي وداع با اين ماه بزرگ را شايد لذت حضور در ماه پيامبر، شعبان، آسان سازد و اگر توشه‌اي در خور كسب نكرديم به اميد شعبان، منتهاي امل و آرزويمان را در عمل به خواسته‌هاي محبوب و معبودمان به كار مي‌گيريم. گرچه فرصت استثنايي رجب رفت اما لحظه‌هاي طلايي ديگر در راه است؛‌ آنها را دريابيم.

خداحافظ ماه رجب؛ اي ماه ريزش رحمت پروردگار؛ اي ماه بزرگ خدا و اي ماه استغفار و روزه و ‌ اي ماه دعا و وصال.

و سلام بر تو اي ماه شعبان،‌ اي ماه رسول رحمت،‌ اي ماه استغفار و روزه و اي ماه دعا و وصال.

در آخرين روز رجب، سه عمل وارد شده است:

1. غسل

2. روزه كه موجب آمرزش گناهان گذشته و آينده است.

3. نماز حضرت سلمان