مردم قدر لا اله الا الله را بدانید

معاد و روز قیامت و عالم مرگ و قبر حقیقتی است که به واقع برای همه موجودات رخ خواهد داد. قرآن کریم در آیات بسیاری به این موضوع اشاره نموده و کوشیده به بیانات گوناگون حقیقت آن را برای انسان ها اثبات نماید و درباره آن هشدار دهد تا انسان ها خود را برای مواجهه و رویایی با آن آماده نمایند. اندیشمندان اسلامی نیز تلاش نموده اند با ذکر نکاتی به بیان عالم مرگ و قبر بپردازند.

علامه طباطبایی در پاسخ سوالی که حقیقت مرگ چیست؟ بیان می دارد:

خداوند سبحان حقیقت مرگ را در آیه ای از قرآن کریم اینگونه بیان کرده است:

«نَحْنُ قَدَّرنا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ، و ما نَحْنُ بِمَسْبُوقینَ عَلی اَنْ نُبَدِّلَ امْثالَکُمْ، وَ نُنْشِاکُمْ فیم لا تعْلَمُونَ.»(واقعه: 60و 61)

یعنی ما مسبوق به عِلَل نیستیم، و کار ما یعنی میراندن شما روی این اساس است «عَلی اَنْ نُبَدِّلَ امْثالَکُمْ، وَ نُنْشِاکُمْ فیم لا تعْلَمُونَ». بنابراین مرگ انتقال از نشأه ای به نشأه دیگر است، و این کار به دست مَلکُ المُوت خواهد بود.

و در روایتی امام علی علیه سلام می‌فرمایند: المَوتُ بابُ الآخِرَةِ .

امام على علیه السلام : مرگ، دروازه آخرت است.

و در سفارشی امام علی علیه سلام به فرزندش می فرماید:

عنه علیه السلام - مِن وَصایاهُ لابنِهِ الحسنِ علیه السلام - : اعلَمْ یا بُنَیَّ أ نَّكَ إنّما خُلِقتَ للآخِرَةِ لا للدُّنیا ، وللفَناءِ لا للبَقاءِ ، وللمَوتِ لا للحَیاةِ ، وأ نَّكَ فی قُلعَةٍ ودارِ بُلغَةٍ وطَریقٍ إلَى الآخِرَةِ ، وأ نّكَ طَریدُ المَوتِ الّذی لایَنجو مِنهُ هارِبُهُ ، ولا یَفوتُهُ طالِبُهُ ، ولابُدَّ أ نّهُ مُدرِكُهُ ، فكُن مِنهُ على‏ حَذَرٍ أن یُدرِكَكَ وأنتَ على‏ حالٍ سَیِّئةٍ ، قد كنتَ تُحَدِّثُ نفسَكَ مِنها بالتَّوبَةِ فیَحولُ بینَكَ وبینَ ذلكَ ، فإذا أنتَ قد أهلَكتَ نفسَكَ .

امام على علیه السلام - از سفارش‌هایش به امام حسن علیه السلام: بدان اى فرزندم، كه ‏تو در حقیقت‏ براى آخرت آفریده شده‏اى نه براى دنیا ، براى رفتن نه براى ماندن ، براى مردن نه براى زیستن . تو در منزلگاهى كوچ كردنى و در سرایى ناپایدار و عاریتى و در راه آخرت هستى . تو فرارى (و تعقیب شده) مرگ هستى ؛ مرگى كه نه گریزانش را از چنگ آن رهایى است و نه جوینده‏اش از دست او به در رود ، بلكه ناگزیر به او مى‏رسد . پس ، بترس از این كه مرگ تو را به هنگامى در رسد كه در حال گناهى باشى كه خودت را به توبه از آن وعده مى‏داده‌‏اى و او نگذارد توبه كنى و آن گاه است كه خود را به هلاكت در افكنده‌‏اى .

با توجه به روایات و آیات مطرح شده بحث مرگ و قیامت از یقینیات اسلام است بطوری که هرکس نسبت به این مطلب یقین داشته باشد و زندگی خود را با توجه به این آموزه ها بچیند، در واقع خواهد توانست به یقین و سعادت نزدیک گردد.

در ادامه نکاتی از عارف سالک آیت الله کوهستانی در رابطه با  مرگ و قبر و قیامت بیان خواهیم داشت.

آیت الله کوهشتانی در مورد مرگ و حال انسان در تشییع جنازه چنین بیان داشتند:

دامادی انسان آن روزی است که انسان را پس از شست شو و غسل آن هم با سدر و کافور و پوشاندن لباس سفید (کفن) روی دست می گیرند و از هر طرف صدا می زنند « لا اله الا الله» اگر آن روز خدای بزرگ به من اجازه دهد سر از تابوت بیرون می آورم و خطاب به مردم می گویم : مردم قدر ـ لا اله الا الله ـ را بدانید ، ولی حیف که خدا چنین اجازه ای را نمی دهد .

چون در آن مجلس ایشان بسیار از مردن و زندگی پس از مرگ تعریف کرده بود، فرزند ارجمندشان ـ حجت الاسلام اسماعیل کوهستانی ـ گفت:

آقا جان! این گونه که شما از مرگ ستایش می کنید، پس مردم باید تقاضای مرگ نمایند و هر چه زودتر از این عالم به آن عالم رهسپار گردند.

آقا فرمود:

در حدیث آمده است « الدنیا مزرعه الاخره» هر چه در این عالم بیش تر باشیم، برای عالم پس از مرگ بیش تر کار می کنیم، از این رو تقاضای مرگ لازم نیست.

از جمله مطالبی که معظم له در آن شب فرمودند این بود که:

یکی از مشکلات قبر سۆال دو ملک مقرب خدا یعنی نکیر و منکر از میت است.

البته ایشان می فرمودند، برای مۆمنان بشیر و مبشرند ـ و سپس رو به ما بچه طلبه ها کردند و فرمودند:

آیا شما دعای رضیت بالله ربا و بالاسلام دیناً  را از حفظ اید و بعد از هر نماز می خوانید یا نه؟

در پاسخ گفتیم، نه! نمی دانیم در کجا است.

آن گاه معظم له فرمودند:

این دعا در اعمال و تعقیبات مشترکه نماز در اوایل مفاتیح الجنان آقا شیخ عباس قمی است؛ شما آن دعا را ـ که متضمن اقرار به توحید و امامت و وحی و نوبت است ـ حفظ کرده و پس از هر نماز بخوانید، وقتی زبان شما به آن کلمات عادت پیدا کرد و هنگامی که شما را در قبر گذاشته و همه برگشتند و در حالت تنهایی قرار گرفتید چون عادت به آن دعا دارید شروع می کنید به خواندن آن دعا. این جا است که آن دو ملک برای سۆال قبر نزد شما می آیند و می بینید شما مشغول خواندن همان چیزی هستید که آن ها می خواستند از شما بپرسند. در این حال است که یکی از آن دو ملک می گوید: از این شخص بپرسیم! دیگری می گوید چه بپرسیم او که قبل از پرسش دارد می خواند. در نتبیجه تصمیم بر سۆال می گیرند و می گویند من ربک؟ من نبیک؟

شما در آن حال سربلند کرده و به آنها می گویید، مگر نمی شنوید که من دارم می خوانم: «رضیت بالله رباً و بالاسلام دیناً» دیگر این چه سۆالی است که از من می کنید.

آن دو ملک خوشحال می شوند و قبر تو باغی از باغ های بهشت می گردد.

به یاد ساعت مرگ باش

در سفارش دیگری آیت الله کوهستانی در رابطه با یاد لحظات مرگ می فرماید:

همین قدر بدان ما ساعتی را در پیش داریم که در آن ساعت ماییم و مأمورهای بی نظر خدا، برای آن ساعت فکری بکن؛ سپس این رباعی منسوب به حضرت علی علیه السلام را می خواندند:

لا دار للمرء الموت یسکنها الا التی کان قبل الموت بانیها

فان بنیها بخیرٍ طاب مسکنها و ان بناها بشرٍ خاب ثاویها

برای مرد بعد از مرگشان جایی نیست که در آن جا ساکن شوند، مگر آن جایی که قبل از مرگ بنا کرده باشد. اگر آن را با خیر و خوبی ساخته باشد جای خوبی دارد و اگر با شر ساخته باشد جای گاه پرفقر و نیازی خواهد داشت.

امید است که از آیات و روایات نورانی مطرح شده و بیانات علمای بزرگوار درسی گرفته تا به شناخت واقعی  قیامت برسیم.

منبع:

سایت راسخون

کتاب منتخب میزان الحکمه

پایگاه وارثون

استشمام عطر خوش بوی عید فطر از پنجره ملکوتی رمضان گوارای وجود پاکتان

صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت…

خدایا خیلی سعی کردم قدر این مهمونی رو بدونم ولی بازم احساس می کنم نتونستم… یعنی سال بعد هم ما رو دعوت می کنی؟ وقتی یادم میاد خیلی ها بودن که پارسال آخرین ماه رمضونشون رو تجربه کردن، دلم میگیره… آخه شاید این بار نوبت من باشه که آخرین مهمونی ماه رمضون رو تجربه کنم…

خدایا به ما توفیق ده تا از کسانی باشیم که حاصل دسترنج یکماه ی خود را در رمضان، از این به بعد هم حفظ کنیم.(آمین)

و چقدر سخت است که این عزیزترین عید را بدون آن عزیزترین غایب از نظر بگذرانیم… اللهم عجل لولیک الفرج(آمین)

تقلید کورکورانه

شاگردی که شیفته استادش بود، تصمیم گرفت تمام حرکات و سکنات استادش را زیر نظر بگیرد .فکر می کرد اگر کارهای او را بکند، فرزانگی او را هم به دست خواهد آورد .

استاد فقط لباس سفید می پوشید؛ شاگرد هم فقط لباس سفید پوشید ، استاد گیاه خوار بود، شاگرد هم خوردن گوشت را کنار گذاشت و فقط گیاه خورد .

استاد بسیار ریاضت می کشید، شاگرد تصمیم گرفت ریاضت بکشد و روی بستری از کاه خوابید .

مدتی گذشت . استاد متوجه تغییر رفتار شاگردش شد .رفت تا ببیند چه خبر است .شاگرد گفت : دارم مراحل تشرف را می گذرانم .

سفیدی لباسم نشانه سادگی و جستجو است . گیاه خواری جسمم را پاک می کند . ریاضت موجب می شود که فقط به روحانیت فکر کنم .

استاد خندید و او را به دشتی برد که اسبی از آن می گذشت . بعد گفت :

« تمام این مدت فقط به بیرون نگاه کرده ای؛ در حالی که این کمترین اهمیت را دارد .

آن حیوان را آنجا می بینی ؟ او هم مویش سفید ، فقط گیاه می خورد و در اصطبلی روی کاه می خوابد . فکر می کنی قدیس است یا روزی استادی واقعی خواهد شد ؟

دعای وداع امام سجاد (ع) با ماه مبارک رمضان

(1)اللَّهُمَّ یَا مَنْ لا یَرْغَبُ فِی الْجَزَاءِ

خداوندا اى آنکه میل به گرفتن پاداش ندارى.

(2) وَ یَا مَنْ لا یَنْدَمُ عَلَى الْعَطَاءِ

و اى کسى که از عطا و بخشش پشیمان نمی شوی.

(3) وَ یَا مَنْ لا یُکَافِئُ عَبْدَهُ عَلَى السَّوَاءِ.

و اى آنکه به بنده‏ات پاداش برابر نمى‏دهى (و بالاتر از خواسته اش نصیبش می کنی)

(4) مِنَّتُکَ ابْتِدَاءٌ، وَ عَفْوُکَ تَفَضُّلٌ، وَ عُقُوبَتُکَ عَدْلٌ، وَ قَضَاؤُکَ خِیَرَةٌ

بخشش تو، ابتدایى و بدون درخواست ماست و گذشت تو از باب تفضّل است و کیفرت عین عدل است و فرمانت، خیر و صلاح است.

(5) إِنْ أَعْطَیْتَ لَمْ تَشُبْ عَطَاءَکَ بِمَنٍّ، وَ إِنْ مَنَعْتَ لَمْ یَکُنْ مَنْعُکَ تَعَدِّیا.

تو اگر چیزى ببخشى، همراه با منّت نیست و اگر چیزى را بر اساس حکمت و علمت ندهی، ظلم و ستم محسوب نمى‏شود.

(6) تَشْکُرُ مَنْ شَکَرَکَ وَ أَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُکْرَکَ.

تو نسبت به آنکه شکر تو گوید، سپاسگزارى مى‏کنى و حال آنکه خود معنای شکر را به او الهام نموده‏اى.

(7) وَ تُکَافِئُ مَنْ حَمِدَکَ وَ أَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَکَ.

و عوض مى‏دهى به آنکه تو را بستاید و حال آنکه خود ستایش را به او آموخته‏اى.

(8) تَسْتُرُ عَلَى مَنْ لَوْ شِئْتَ فَضَحْتَهُ، وَ تَجُودُ عَلَى مَنْ لَوْ شِئْتَ مَنَعْتَهُ، وَ کِلاهُمَا أَهْلٌ مِنْکَ لِلْفَضِیحَةِ وَ الْمَنْعِ غَیْرَ أَنَّکَ بَنَیْتَ أَفْعَالَکَ عَلَى التَّفَضُّلِ، وَ أَجْرَیْتَ قُدْرَتَکَ عَلَى التَّجَاوُزِ.

عیوب کسانى را مى‏پوشانى که اگر مى‏خواستى رسوایشان مى‏ساختى.  وجود تو شامل حال کسانى مى‏شود که اگر بخواهى مى‏توانى آنها را محروم کنى.  و هر دو گروه ، بحقّ، شایسته رسوایى و محرومیّت اند، امّا این تویى که اساس کارت را بر تفضل نهاده‏اى و قدرت خود را در عفو و گذشت نشان مى‏دهى.

(9) وَ تَلَقَّیْتَ مَنْ عَصَاکَ بِالْحِلْمِ، وَ أَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ، تَسْتَنْظِرُهُمْ بِأَنَاتِکَ إِلَى الْإِنَابَةِ، وَ تَتْرُکُ مُعَاجَلَتَهُمْ إِلَى التَّوْبَةِ لِکَیْلا یَهْلِکَ عَلَیْکَ هَالِکُهُمْ، وَ لا یَشْقَى بِنِعْمَتِکَ شَقِیُّهُمْ إِلا عَنْ طُولِ الْإِعْذَارِ إِلَیْهِ، وَ بَعْدَ تَرَادُفِ الْحُجَّةِ عَلَیْهِ، کَرَما مِنْ عَفْوِکَ یَا کَرِیمُ، وَ عَائِدَةً مِنْ عَطْفِکَ یَا حَلِیمُ.

با کسى که در برابر تو سرکشى مى‏کند، با بردبارى بر خورد مى‏کنى و به کسى که (با گناه) قصد ستم بر خویش دارد مهلت مى‏دهى و آنان را تا لحظه رجوع و بازگشت، به مداراى خود وعده مى‏دهى و تا زمان توبه از شتاب در عقاب آنان خوددارى مى‏کنى تا هلاکتشان از جانب تو نباشد و آن کس که شقى و بدبخت است، با نعمت تو گرفتار شقاوت نشود، مگر پس از عذر بسیار و حجت هاى پى در پى و آشکار. و این‏ها هم از عفو توست اى کریم، و بهره‏اى است از مهربانى تو اى خداى بردبار.

(10) أَنْتَ الَّذِی فَتَحْتَ لِعِبَادِکَ بَابا إِلَى عَفْوِکَ، وَ سَمَّیْتَهُ التَّوْبَةَ، وَ جَعَلْتَ عَلَى ذَلِکَ الْبَابِ دَلِیلا مِنْ وَحْیِکَ لِئَلا یَضِلُّوا عَنْهُ، فَقُلْتَ - تَبَارَکَ اسْمُکَ -: تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحا عَسَى رَبُّکُمْ أَنْ یُکَفِّرَ عَنْکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَ یُدْخِلَکُمْ جَنَاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ.

تویى که براى بندگانت درى به سوى عفوت گشوده‏اى و آن را «توبه» نام نهاده‏اى. و براى راهنمایى به سوى این در، راهنمایى وحیانى و آسمانی گذاشته‏اى که هرگز آن را گم نکنند و خود فرموده‏اى: به سوى خدا توبه کنید، توبه‏اى پاک و خالص، بدان امید که خداوند گناهان شما را بپوشاند و شما را در بهشتى داخل سازد که نهرها در آن جارى است.

(11) یَوْمَ لا یُخْزِی اللَّهُ النَّبِیَّ وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ، نُورُهُمْ یَسْعَى بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ بِأَیْمَانِهِمْ، یَقُولُونَ: رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا، وَ اغْفِرْ لَنَا، إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ. فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ ذَلِکَ الْمَنْزِلِ بَعْدَ فَتْحِ الْبَابِ وَ إِقَامَةِ الدَّلِیلِ؟

در روزى که خداوند پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و آنان را که به او ایمان آورده‏اند خوار نمى‏گرداند، نور آنان از پیش رو و از جانب راست آنان حرکت مى‏کند در حالیکه آنان مى‏گویند: اى پروردگار ما، نور ما را کامل گردان و ما را بیامرز، که تو بر هر کارى توانایى (8، تحریم). پس عذر کسى که از این منزل غفلت کند - بعد از اینکه تو در آن را گشوده‏اى و برایش راهنما قرار داده‏اى - چیست؟

(12) وَ أَنْتَ الَّذِی زِدْتَ فِی السَّوْمِ عَلَى نَفْسِکَ لِعِبَادِکَ، تُرِیدُ رِبْحَهُمْ فِی مُتَاجَرَتِهِمْ لَکَ، وَ فَوْزَهُمْ بِالْوِفَادَةِ عَلَیْکَ، وَ الزِّیَادَةِ مِنْکَ، فَقُلْتَ - تَبَارَکَ اسْمُکَ وَ تَعَالَیْتَ -: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا، وَ مَنْ جَاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزَى إِلا مِثْلَهَا.

و تویى آنکه به نفع بندگانت، زیاد خود را به مشقت و سختى مى‏اندازى و دوست مى‏دارى که آنان در تجارت با تو سود ببرند و با وارد شدن بر تو و زیاد خواستن از تو رستگار شوند. و لذا تو خود فرموده‏اى: هر کس کار نیکى انجام دهد، ده برابر اجر مى‏برد و هر آن کس که کار ناپسندى مرتکب شود، جز به اندازه همان عمل مجازات نمى‏شود (160، انعام).

(13) وَ قُلْتَ: مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ، وَ اللَّهُ یُضَاعِفُ لِمَنْ یَشَاءُ، وَ قُلْتَ: مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضا حَسَنا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافا کَثِیرَةً. وَ مَا أَنْزَلْتَ مِنْ نَظَائِرِهِنَّ فِی الْقُرْآنِ مِنْ تَضَاعِیفِ الْحَسَنَاتِ.

و نیز فرموده‏اى: مَثَل آنها که اموال خودشان را در راه خدا انفاق مى‏کنند، مَثل دانه‏اى است که هفت خوشه مى‏رویاند و در هر خوشه‏اى صد دانه است و خداوند به هر کس که بخواهد چند برابر پاداش مى‏دهد.

(261، بقره) و همچنین فرموده‏اى: کیست آن کس که به خدا قرض نیکو بدهد تا در نتیجه خدا به او چندین برابر عطا فرماید (245، بقره) و نیز نظیر این سخنان که حسنات را چند برابر پاداش مى‏دهى در قرآن نازل فرموده‏اى.

(14) وَ أَنْتَ الَّذِی دَلَلْتَهُمْ بِقَوْلِکَ مِنْ غَیْبِکَ وَ تَرْغِیبِکَ الَّذِی فِیهِ حَظُّهُمْ عَلَى مَا لَوْ سَتَرْتَهُ عَنْهُمْ لَمْ تُدْرِکْهُ‏ أَبْصَارُهُمْ، وَ لَمْ تَعِهِ أَسْمَاعُهُمْ، وَ لَمْ تَلْحَقْهُ أَوْهَامُهُمْ، فَقُلْتَ: اذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ، وَ اشْکُرُوا لِی وَ لا تَکْفُرُونِ، وَ قُلْتَ: لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ، وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ.

و تویى آنکه با گفتارت بندگان را نسبت به عالم غیب و ملکوت راهنمایى کردى و با ترغیب و تشویق، آنان را به سویى بردى که از بهره کامل برخوردار شوند. حقایقى را به آنان نشان دادى که اگر از آنان مى‏پوشاندى، چشمانشان هرگز آنها را نمى‏دید و گوشهاشان نمى‏شنید و ذهن آنها بدان نمى‏رسید. و خودت فرمودى: ما را یاد کنید تا من نیز به یاد شما باشم و شکر مرا بجاى آورید و کفران مکنید. و فرمودى: اگر شکر گزار باشید بر نعمتهاى شما مى‏افزایم و اگر کفران پیشه کنید، به راستى عذاب من شدید است.

(15) وَ قُلْتَ: ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ، إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ، فَسَمَّیْتَ دُعَاءَکَ عِبَادَةً، وَ تَرْکَهُ اسْتِکْبَارا، وَ تَوَعَّدْتَ عَلَى تَرْکِهِ دُخُولَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ.

و تو فرمودى مرا بخوانید تا شما را استجابت کنم، به راستى کسانیکه با روحیه استکبار، خود را فراتر از بندگى من ببینند به زودى به آتش دوزخ داخل خواهند شد و در آن جاوید مى‏مانند، پس دعا و درخواست از خود را عبادت و ترک دعا را استکبار نامیده‏اى و تهدید کرده‏اى که ترک دعا موجب دخول همیشگى در آتش دوزخ مى‏شود.

(16) فَذَکَرُوکَ بِمَنِّکَ، وَ شَکَرُوکَ بِفَضْلِکَ، وَ دَعَوْکَ بِأَمْرِکَ، وَ تَصَدَّقُوا لَکَ طَلَبا لِمَزِیدِکَ، وَ فِیهَا کَانَتْ نَجَاتُهُمْ مِنْ غَضَبِکَ، وَ فَوْزُهُمْ بِرِضَاکَ.

پس بندگانت تو را به خاطر لطفت یاد مى‏کنند و با فضلت سپاس مى‏گزارند و به موجب فرمانت تو را مى‏خوانند و در راه تو صدقه مى‏دهند تا از تو زیادت نعمت طلب نمایند. و در این امر براى آنان، نجات و رهایى از غضب تو و فلاح و رستگارى در پرتو رضایت تو محقّق مى‏شود.

(17) وَ لَوْ دَلَّ مَخْلُوقٌ مَخْلُوقا مِنْ نَفْسِهِ عَلَى مِثْلِ الَّذِی دَلَلْتَ عَلَیْهِ عِبَادَکَ مِنْکَ کَانَ مَوْصُوفا بِالْإِحْسَانِ، وَ مَنْعُوتا بِالامْتِنَانِ، وَ مَحْمُودا بِکُلِّ لِسَانٍ، فَلَکَ الْحَمْدُ مَا وُجِدَ فِی حَمْدِکَ مَذْهَبٌ، وَ مَا بَقِیَ لِلْحَمْدِ لَفْظٌ تُحْمَدُ بِهِ، وَ مَعْنًى یَنْصَرِفُ إِلَیْهِ.

و اگر یکى از مخلوقات تو از جانب خودش دیگرى را مثل آنچه تو بندگانت را به آنها راهنمایى فرموده‏اى، راهنمایى مى‏کرد، به صفت احسان و اعطاء نعمت موصوف مى‏شد و به هر زبانى مورد ستایش قرار مى‏گرفت. پس حمد و سپاس براى توست ما دام که راهى براى حمد تو باز است و لفظى باقى است که با آن حمد تو گفته شود و معنایى در کار است که به ستایش تو باز گردد.

(18) یَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى عِبَادِهِ بِالْإِحْسَانِ وَ الْفَضْلِ، وَ غَمَرَهُمْ بِالْمَنِّ وَ الطَّوْلِ، مَا أَفْشَى فِینَا نِعْمَتَکَ، وَ أَسْبَغَ عَلَیْنَا مِنَّتَکَ، وَ أَخَصَّنَا بِبِرِّکَ.

اى کسى که به سبب احسان و فضل، در نزد بندگان، شایسته حمد شده‏اى و آنان را غرق در نعمت و بخشش نموده‏اى، نعمات تو در بین ما چه آشکار و پیدا و بخششهایت بر ما چه فراوان و اختصاص یافتن ما به نیکهاى تو چه زیاد است.

(19) هَدَیْتَنَا لِدِینِکَ الَّذِی اصْطَفَیْتَ، وَ مِلَّتِکَ الَّتِی ارْتَضَیْتَ، وَ سَبِیلِکَ الَّذِی سَهَّلْتَ، وَ بَصَّرْتَنَا الزُّلْفَةَ لَدَیْکَ، وَ الْوُصُولَ إِلَى کَرَامَتِکَ.

تو ما را به دین برگزیده و آیین مورد رضایت و راه سهل و آسان خود هدایت نمودى و نسبت به طریقه تقرّب به خودت و رسیدن به کرامتت ما را بصیرت دادى.

(20) اللَّهُمَّ وَ أَنْتَ جَعَلْتَ مِنْ صَفَایَا تِلْکَ الْوَظَائِفِ، وَ خَصَائِصِ تِلْکَ الْفُرُوضِ شَهْرَ رَمَضَانَ الَّذِی اخْتَصَصْتَهُ مِنْ سَائِرِ الشُّهُورِ، وَ تَخَیَّرْتَهُ مِنْ جَمِیعِ الْأَزْمِنَةِ وَ الدُّهُورِ، وَ آثَرْتَهُ عَلَى کُلِّ أَوْقَاتِ السَّنَةِ بِمَا أَنْزَلْتَ فِیهِ مِنَ الْقُرْآنِ وَ النُّورِ، وَ ضَاعَفْتَ فِیهِ مِنَ الْإِیمَانِ، وَ فَرَضْتَ فِیهِ مِنَ الصِّیَامِ، وَ رَغَّبْتَ فِیهِ مِنَ الْقِیَامِ، وَ أَجْلَلْتَ فِیهِ مِنْ لَیْلَةِ الْقَدْرِ الَّتِی هِیَ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ.

خداوندا و تو ماه رمضان را در زمره بر گزیده این وظایف و اعمال ویژه از واجبات، قرار دادى، ماهى که آن را از سایر ماهها ممتاز نمودى و از بین همه زمانها و ایّام، آن را انتخاب فرمودى و آن را بر همه اوقات سال به نزول قرآن و نور مقدّم داشتى و ایمان را در این ماه مضاعف نمودى و روزه را در آن واجب گردانیدى و بندگان را به قیام در آن براى عبادت ترغیب فرمودى و شب قدر را که از هزار شب بهتر است در آن تجلیل نمودى.

(21) ثُمَّ آثَرْتَنَا بِهِ عَلَى سَائِرِ الْأُمَمِ، وَ اصْطَفَیْتَنَا بِفَضْلِهِ دُونَ أَهْلِ الْمِلَلِ، فَصُمْنَا بِأَمْرِکَ نَهَارَهُ، وَ قُمْنَا بِعَوْنِکَ لَیْلَهُ، مُتَعَرِّضِینَ بِصِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ لِمَا عَرَّضْتَنَا لَهُ مِنْ رَحْمَتِکَ، وَ تَسَبَّبْنَا إِلَیْهِ مِنْ مَثُوبَتِکَ، وَ أَنْتَ الْمَلِی‏ءُ بِمَا رُغِبَ فِیهِ إِلَیْکَ، الْجَوَادُ بِمَا سُئِلْتَ مِنْ فَضْلِکَ، الْقَرِیبُ إِلَى مَنْ حَاوَلَ قُرْبَکَ.

سپس ما را براى این ماه بر سایر امّتها مقدّم داشتى و براى فضیلت آن، ما را انتخاب فرمودى نه سایر ملّتها را، و ما به فرمان تو روز این ماه را روزه گرفتیم و با یارى تو شب را به قیام در عبادت سپرى کردیم و با روزه گرفتن و بر خاستن براى عبادت، خود را در معرض رحمتت که ما را در جوار آن نهاده‏اى، قرار دادیم و آن را وسیله‏اى براى دریافت ثواب تو ساختیم و خزانه تو پر است از آنچه در راهت مورد رغبت باشد. و در آنچه از فضل و عطا از تو درخواست شود، بخشنده‏اى و نسبت به کسى که در راه قرب تو مى‏کوشد، نزدیک هستى.

(22) وَ قَدْ أَقَامَ فِینَا هَذَا الشَّهْرُ مُقَامَ حَمْدٍ، وَ صَحِبَنَا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ، وَ أَرْبَحَنَا أَفْضَلَ أَرْبَاحِ الْعَالَمِینَ، ثُمَّ قَدْ فَارَقَنَا عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ، وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ، وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ.

و این ماه به گونه‏اى شایسته ستایش در بین ما و همچون یارى نیکو همراه ما بود و بهترین سودهاى جهانیان را به ما رسانید، و سپس آن هنگام که وقتش به پایان آمد و مدّتش تمام شد و عدد روزهایش به آخر رسید، از ما جدا شد.

(23) فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَیْنَا، وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا، وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الْمَحْفُوظُ، وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِیَّةُ، وَ الْحَقُّ الْمَقْضِیُّ، فَنَحْنُ قَائِلُونَ: السَّلامُ عَلَیْکَ یَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَکْبَرَ، وَ یَا عِیدَ أَوْلِیَائِهِ.

پس اینک ما با رمضان وداع مى‏کنیم، همچون وداع با کسى که جدایى از او بر ما سخت و ناگوار است و روى گردانیدن او از ما، موجب حزن و هراس است و بر ما لازم است که عهد محفوظ و حرمت شایسته رعایت و حقّ أدا شدنى او را نگاه داریم. پس اینک مى‏گوییم: سلام بر تو اى بزرگترین ماه خدا و اى عید دوستان خدا.

(24) السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَکْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ، وَ یَا خَیْرَ شَهْرٍ فِی الْأَیَّامِ وَ السَّاعَاتِ.

سلام بر تو اى ارزشمندترین اوقاتى که با ما همراه بودى و اى بهترین ماه در بین روزها و ساعات.

(25) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ قَرُبَتْ فِیهِ الْآمَالُ، وَ نُشِرَتْ فِیهِ الْأَعْمَالُ.

سلام بر تو اى ماهى که در آن آرزوها بر آورده و نزدیک مى‏شوند و اعمال شایسته در آن فراوان است.

(26) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ قَرِینٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُودا، وَ أَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُودا، وَ مَرْجُوٍّ آلَمَ فِرَاقُهُ.

سلام بر تو دوستى که وقتى هستى، ارزش تو بسیار بالاست و آن هنگام که نیستى، فقدان تو درد آور است و نقطه امیدى هستى که جداییت بسیار رنج آفرین است.

(27) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ أَلِیفٍ آنَسَ مُقْبِلا فَسَرَّ، وَ أَوْحَشَ مُنْقَضِیا فَمَضَّ

سلام بر تو مونسى که وقتى آمدى، با ما انس گرفتى و اسباب سرور و شادى گشتى و وقتى از کنار ما رفتى، در دل ما هراس انداختى و غمگینمان ساختى.

(28) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ مُجَاوِرٍ رَقَّتْ فِیهِ الْقُلُوبُ، وَ قَلَّتْ فِیهِ الذُّنُوبُ.

سلام بر تو همسایه و همنشینى که در کنار تو قلبها نرم شد و گناهان کاهش یافت.

(29) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ نَاصِرٍ أَعَانَ عَلَى الشَّیْطَانِ، وَ صَاحِبٍ سَهَّلَ سُبُلَ الْإِحْسَانِ

سلام بر تو ای یاورى که ما را علیه شیطان یارى نمودى و دوستى که راههاى احسان و نیکى را آسان فرمودى.

(30) السَّلامُ عَلَیْکَ مَا أَکْثَرَ عُتَقَاءَ اللَّهِ فِیکَ، وَ مَا أَسْعَدَ مَنْ رَعَى حُرْمَتَکَ بِکَ

سلام بر تو که چه فراوان است آزاد شدگان راه خدا در تو و چه خوشبخت است کسى که به خاطر تو، احترامت را نگه بدارد.

(31) السَّلامُ عَلَیْکَ مَا کَانَ أَمْحَاکَ لِلذُّنُوبِ، وَ أَسْتَرَکَ لِأَنْوَاعِ الْعُیُوبِ

سلام بر تو که چقدر گناهان را مى‏پوشانى و انواع عیوب و زشتیها را مى‏زدایى.

(32) السَّلامُ عَلَیْکَ مَا کَانَ أَطْوَلَکَ عَلَى الْمُجْرِمِینَ، وَ أَهْیَبَکَ فِی صُدُورِ الْمُؤْمِنِینَ

سلام بر تو که چقدر بر مجرمان، بخشش دارى و چه اندازه در دلهاى مؤمنان هیبت و عظمت دارى.

(33) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ لا تُنَافِسُهُ الْأَیَّامُ.

سلام بر تو ای ماهى که هیچ ایّام دیگرى شایستگى رقابت با تو را ندارد.

(34) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ هُوَ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ سَلامٌ

سلام بر تو ای ماهى که از هر آفت و خطرى در امان و سلامتى.

(35) السَّلامُ عَلَیْکَ غَیْرَ کَرِیهِ الْمُصَاحَبَةِ، وَ لا ذَمِیمِ الْمُلابَسَةِ

سلام بر تو ای ماهى که مصاحبت با تو کراهت ندارد و معاشرت با تو موجب مذمّت نیست.

(36) السَّلامُ عَلَیْکَ کَمَا وَفَدْتَ عَلَیْنَا بِالْبَرَکَاتِ، وَ غَسَلْتَ عَنَّا دَنَسَ الْخَطِیئَاتِ

سلام بر تو که برکات فراوان به ما رساندى و زنگار خطاها و گناهان را از ما شستى.

(37) السَّلامُ عَلَیْکَ غَیْرَ مُوَدَّعٍ بَرَما وَ لا مَتْرُوکٍ صِیَامُهُ سَأَما.

سلام بر تو که وداع با تو از روى دلتنگى نیست و ترک روزه تو به جهت خستگى و ملال نمى‏باشد.

(38) السَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ، وَ مَحْزُونٍ عَلَیْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ.

سلام بر تو که قبل از فرا رسیدنت، مورد طلب ما هستى و پیش از فوتت، مورد حزن و اندوه ما.

(39) السَّلامُ عَلَیْکَ کَمْ مِنْ سُوءٍ صُرِفَ بِکَ عَنَّا، وَ کَمْ مِنْ خَیْرٍ أُفِیضَ بِکَ عَلَیْنَا.

سلام بر تو که چه بسیار بلاها به خاطر تو از ما دور شد و چه بسیار از خیرات، بواسطه تو به ما رسید.

(40) السَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلَى لَیْلَةِ الْقَدْرِ الَّتِی هِیَ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ.

سلام بر تو و بر هر شب قدرى که بهتر از هزار ماه است.

(41) السَّلامُ عَلَیْکَ مَا کَانَ أَحْرَصَنَا بِالْأَمْسِ عَلَیْکَ، وَ أَشَدَّ شَوْقَنَا غَدا إِلَیْکَ.

سلام بر تو که دیروز نسبت به تو چه بسیار حریص بودیم و فردا چه شوقى به تو داریم.

(42) السَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلَى فَضْلِکَ الَّذِی حُرِمْنَاهُ، وَ عَلَى مَاضٍ مِنْ بَرَکَاتِکَ سُلِبْنَاهُ.

سلام بر تو و بر فضل تو که ما از آن محروم شدیم و برکات گذشته‏ات که از ما سلب گردید.

(43) اللَّهُمَّ إِنَّا أَهْلُ هَذَا الشَّهْرِ الَّذِی شَرَّفْتَنَا بِهِ، وَ وَفَّقْتَنَا بِمَنِّکَ لَهُ حِینَ جَهِلَ الْأَشْقِیَاءُ وَقْتَهُ، وَ حُرِمُوا لِشَقَائِهِمْ فَضْلَهُ.

خداوندا ما اهل این ماهى هستیم که ما را بدان شرافت بخشیدى و با فضلت به ما توفیق درک آن را عطا فرمودى، در حالیکه شقاوت پیشگان نسبت به وقت گرانبهاى آن جاهل، و به خاطر شقاوتشان از فضل آن بى بهره‏اند.

(44) أَنْتَ وَلِیُّ مَا آثَرْتَنَا بِهِ مِنْ مَعْرِفَتِهِ، وَ هَدَیْتَنَا لَهُ مِنْ سُنَّتِهِ، وَ قَدْ تَوَلَّیْنَا بِتَوْفِیقِکَ صِیَامَهُ وَ قِیَامَهُ عَلَى تَقْصِیرٍ، وَ أَدَّیْنَا فِیهِ قَلِیلا مِنْ کَثِیرٍ.

خدایا تویى صاحب آنچه ما را براى آن برگزیدى یعنى شناخت این ماه و آنچه بدان هدایتمان فرمودى یعنى آداب و اعمال این ماه. و ما به توفیق توست که با تقصیر و کوتاهى، آن را روزه مى‏گیریم و عبادت را در این ماه به پا مى‏داریم و در آن اندکى از بسیار را بجا مى‏آوریم.

(45) اللَّهُمَّ فَلَکَ الْحَمْدُ إِقْرَارا بِالْإِسَاءَةِ، وَ اعْتِرَافا بِالْإِضَاعَةِ، وَ لَکَ مِنْ قُلُوبِنَا عَقْدُ النَّدَمِ، وَ مِنْ أَلْسِنَتِنَا صِدْقُ الاعْتِذَارِ، فَأْجُرْنَا عَلَى مَا أَصَابَنَا فِیهِ مِنَ التَّفْرِیطِ أَجْرا نَسْتَدْرِکُ بِهِ الْفَضْلَ الْمَرْغُوبَ فِیهِ، وَ نَعْتَاضُ بِهِ مِنْ أَنْوَاعِ الذُّخْرِ الْمَحْرُوصِ عَلَیْهِ.

خدایا تو را سپاس مى‏گوییم و در عین حال اقرار به بدیهاى خود داریم و معترفیم که حق تو را ضایع ساخته‏ایم. عقده پشیمانى که در دل داریم و صداقتى که در مقام پوزش در زبان ماست، تنها براى توست، پس ما را در برابر آنچه بخاطر تفریط و کوتاهى به ما رسیده، اجرى عطا فرما که با آن، فضل مورد امید در این ماه عزیز را جبران کنیم و از انواع ذخایرى که همه بدان حرص دارند، چیزى به عنوان عوض دریافت نماییم.

(46) وَ أَوْجِبْ لَنَا عُذْرَکَ عَلَى مَا قَصَّرْنَا فِیهِ مِنْ حَقِّکَ، وَ ابْلُغْ بِأَعْمَارِنَا مَا بَیْنَ أَیْدِینَا مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ الْمُقْبِلِ، فَإِذَا بَلَّغْتَنَاهُ فَأَعِنِّا عَلَى تَنَاوُلِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ مِنَ الْعِبَادَةِ، وَ أَدِّنَا إِلَى الْقِیَامِ بِمَا یَسْتَحِقُّهُ مِنَ الطَّاعَةِ، وَ أَجْرِ لَنَا مِنْ صَالِحِ الْعَمَلِ مَا یَکُونُ دَرَکا لِحَقِّکَ فِی الشَّهْرَیْنِ مِنْ شُهُورِ الدَّهْرِ.

و براى ما عذر خواهى از درگاهت را به خاطر آنچه که در حق تو تقصیر کرده‏ایم، مقدر فرما و عمر ما را تا رمضان آینده طولانى فرما و آن هنگام که ما را به رمضان آینده رساندى به ما کمک کن تا آنچه را که تو اهل آن هستى یعنى عبادت، انجام دهیم و ما را به حدى رسان که به آنچه شایسته آن ماه است یعنى طاعت، قیام کنیم و از اعمال صالح در طول ماههاى سال، آنچه را که جبران کننده حق تو در دو ماه رمضان حال و آینده است، براى ما پیش آور.

(47) اللَّهُمَّ وَ مَا أَلْمَمْنَا بِهِ فِی شَهْرِنَا هَذَا مِنْ لَمَمٍ أَوْ إِثْمٍ، أَوْ وَاقَعْنَا فِیهِ مِنْ ذَنْبٍ، وَ اکْتَسَبْنَا فِیهِ مِنْ خَطِیئَةٍ عَلَى تَعَمُّدٍ مِنَّا، أَوْ عَلَى نِسْیَانٍ ظَلَمْنَا فِیهِ أَنْفُسَنَا، أَوِ انْتَهَکْنَا بِهِ حُرْمَةً مِنْ غَیْرِنَا، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اسْتُرْنَا بِسِتْرِکَ، وَ اعْفُ عَنَّا بِعَفْوِکَ، وَ لا تَنْصِبْنَا فِیهِ لِأَعْیُنِ الشَّامِتِینَ، وَ لا تَبْسُطْ عَلَیْنَا فِیهِ أَلْسُنَ الطَّاعِنِینَ، وَ اسْتَعْمِلْنَا بِمَا یَکُونُ حِطَّةً وَ کَفَّارَةً لِمَا أَنْکَرْتَ مِنَّا فِیهِ بِرَأْفَتِکَ الَّتِی لا تَنْفَدُ، وَ فَضْلِکَ الَّذِی لا یَنْقُصُ.

خداوندا در این ماه اگر به گناه کوچک یا بزرگى نزدیک شدیم و یا اگر در معصیتى افتادیم و یا عمدا مرتکب خطایى شدیم و یا از روى فراموشى بر خود ستم نمودیم و یا حریم و حرمت کسى را زیر پا گذاشتیم پس تو بر محمد و آل او سلام و صلوات فرست و ما را در پرده عفوت بپوشان و بر ما ببخش و ما را نصب العین ملامتگران قرار مده و زبان طعنه زنندگان را بر ما باز مکن و ما را به کارى وا بدار که سبب جبران و کفاره گناهى باشد که در ماه رمضان از آن نهى کرده بودى، به حقّ رأفتت که هرگز پایان ندارد و فضلت که هرگز کاستى نمى‏پذیرد.

(48) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْبُرْ مُصِیبَتَنَا بِشَهْرِنَا، وَ بَارِکْ لَنَا فِی یَوْمِ عِیدِنَا وَ فِطْرِنَا، وَ اجْعَلْهُ مِنْ خَیْرِ یَوْمٍ مَرَّ عَلَیْنَا أَجْلَبِهِ لِعَفْوٍ، وَ أَمْحَاهُ لِذَنْبٍ، وَ اغْفِرْ لَنَا مَا خَفِیَ مِنْ ذُنُوبِنَا وَ مَا عَلَنَ.

(48) خدایا بر محمد و آلش سلام و صلوات فرست و مصیبت و اندوه ما را در غم رفتن این ماه، خودت جبران کن و روز عید فطر را بر ما مبارک گردان و آن را از بهترین روزهایى قرار ده که بر ما گذشته است تا پسندیده‏ترین روز براى جلب عفو و بخشش و محو گناهان باشد و گناهان پنهان و نهان ما را مورد آمرزش قرار ده.

(49) اللَّهُمَّ اسْلَخْنَا بِانْسِلاخِ هَذَا الشَّهْرِ مِنْ خَطَایَانَا، وَ أَخْرِجْنَا بِخُرُوجِهِ مِنْ سَیِّئَاتِنَا، وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَسْعَدِ أَهْلِهِ بِهِ، وَ أَجْزَلِهِمْ قِسْما فِیهِ، وَ أَوْفَرِهِمْ حَظّا مِنْهُ.

(49) خدایا با گذشتن این ماه، از گناهان ما در گذر و با خروج آن ما را از منجلاب گناهان خارج کن و ما را در زمره سعادتمندترین افراد به وسیله این ماه و بهره‏مندترین اشخاص در این ماه و با نصیب‏ترین افراد از این ماه قرار ده.

(50) اللَّهُمَّ وَ مَنْ رَعَى هَذَا الشَّهْرَ حَقَّ رِعَایَتِهِ، وَ حَفِظَ حُرْمَتَهُ حَقَّ حِفْظِهَا، وَ قَامَ بِحُدُودِهِ حَقَّ قِیَامِهَا، وَ اتَّقَى ذُنُوبَهُ حَقَّ تُقَاتِهَا، أَوْ تَقَرَّبَ إِلَیْکَ بِقُرْبَةٍ أَوْجَبَتْ رِضَاکَ لَهُ، وَ عَطَفَتْ رَحْمَتَکَ عَلَیْهِ، فَهَبْ لَنَا مِثْلَهُ مِنْ وُجْدِکَ، وَ أَعْطِنَا أَضْعَافَهُ مِنْ فَضْلِکَ، فَإِنَّ فَضْلَکَ لا یَغِیضُ، وَ إِنَّ خَزَائِنَکَ لا تَنْقُصُ بَلْ تَفِیضُ، وَ إِنَّ مَعَادِنَ إِحْسَانِکَ لا تَفْنَى، وَ إِنَّ عَطَاءَکَ لَلْعَطَاءُ الْمُهَنَّا.

(50) خدایا، کسى که به طور شایسته رعایت حق این ماه را نموده و حرمت آن را به خوبى حفظ کرده و به شایستگى حدود و احکام این ماه را بجاى آورده و از گناهان در این ماه خوددارى نموده و یا به گونه‏اى به قرب تو راه یافته که حتما از او راضى شده‏اى و رحمت خودت را شامل حالش گردانیده‏اى، پس از خزانه دارائیت مثل آن را به ما هم عطا فرما و چندین برابر آن از فضل خویش بر ما ببخشاى، که به راستى فضل تو کاستى ندارد و خزینه‏هاى تو کم نمى‏گردد بلکه افزونتر مى‏شود و معادن احسان تو هرگز فنا نمى‏پذیرد و به راستى بخششهاى تو، عطایى است خوش گوار.

(51) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اکْتُبْ لَنَا مِثْلَ أُجُورِ مَنْ صَامَهُ، أَوْ تَعَبَّدَ لَکَ فِیهِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.

خدایا بر محمد و آلش صلوات فرست و براى ما پاداش روزه داران و یا اجر کسانى که این ماه را تا روز قیامت به عبادت مشغولند ثبت فرما.

(52) اللَّهُمَّ إِنَّا نَتُوبُ إِلَیْکَ فِی یَوْمِ فِطْرِنَا الَّذِی جَعَلْتَهُ لِلْمُؤْمِنِینَ عِیدا وَ سُرُورا، وَ لِأَهْلِ مِلَّتِکَ مَجْمَعا وَ مُحْتَشَدا مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ أَذْنَبْنَاهُ، أَوْ سُوءٍ أَسْلَفْنَاهُ، أَوْ خَاطِرِ شَرٍّ أَضْمَرْنَاهُ، تَوْبَةَ مَنْ‏ لا یَنْطَوِی عَلَى رُجُوعٍ إِلَى ذَنْبٍ، وَ لا یَعُودُ بَعْدَهَا فِی خَطِیئَةٍ، تَوْبَةً نَصُوحا خَلَصَتْ مِنَ الشَّکِّ وَ الارْتِیَابِ، فَتَقَبَّلْهَا مِنَّا، وَ ارْضَ عَنَّا، وَ ثَبِّتْنَا عَلَیْهَا.

خداوندا ما به سویت توبه مى‏کنیم در روز عید فطر که آن را براى اهل ایمان روز عید و شادى قرار دادى و براى اهل دین خود روز اجتماع و همیارى مقرر نمودى، توبه از گناهانى که مرتکب شده‏ایم و از کارهاى ناپسندى که انجام داده‏ایم یا نیّتهاى بدى که در دل داشته‏ایم، توبه‏اى خالص از هر گونه شک و اضطراب. پس خداوندا این توبه را از ما بپذیر و از ما راضى شو و ما را بر این توبه ثابت و پایدار بدار.

(53) اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا خَوْفَ عِقَابِ الْوَعِیدِ، وَ شَوْقَ ثَوَابِ الْمَوْعُودِ حَتَّى نَجِدَ لَذَّةَ مَا نَدْعُوکَ بِهِ، وَ کَأْبَةَ مَا نَسْتَجِیرُکَ مِنْهُ.

خداوندا به ما ترس از عقاب جهنم و اشتیاق به ثواب موعود را کرم فرما تا لذّت آنچه بدان تو را مى‏خوانیم و ناگوارى آنچه از آن به تو پناه مى‏آوریم را دریابیم.

(54) وَ اجْعَلْنَا عِنْدَکَ مِنَ التَّوَّابِینَ الَّذِینَ أَوْجَبْتَ لَهُمْ مَحَبَّتَکَ، وَ قَبِلْتَ مِنْهُمْ مُرَاجَعَةَ طَاعَتِکَ، یَا أَعْدَلَ الْعَادِلِینَ.

و ما را از توّابین درگاهت قرار ده، آنان که محبت خودت را در حق آنان لازم کرده‏اى و بازگشت آنان به طاعت و بندگیت را پذیرفته‏اى اى عادلترین عدالت پیشگان.

(55) اللَّهُمَّ تَجَاوَزْ عَنْ آبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا وَ أَهْلِ دِینِنَا جَمِیعا مَنْ سَلَفَ مِنْهُمْ وَ مَنْ غَبَرَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.

خداوندا از تمامى پدران و مادران و اهل دین ما درگذر، چه آنها که در گذشته‏اند و چه آنها که تا روز قیامت مى‏آیند و باقى مى‏مانند.

(56) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ نَبِیِّنَا وَ آلِهِ کَمَا صَلَّیْتَ عَلَى مَلائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ، وَ صَلِّ عَلَیْهِ وَ آلِهِ کَمَا صَلَّیْتَ عَلَى أَنْبِیَائِکَ الْمُرْسَلِینَ، وَ صَلِّ عَلَیْهِ وَ آلِهِ کَمَا صَلَّیْتَ عَلَى عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ، وَ أَفْضَلَ مِنْ ذَلِکَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ، صَلاةً تَبْلُغُنَا بَرَکَتُهَا، وَ یَنَالُنَا نَفْعُهَا، وَ یُسْتَجَابُ لَهَا دُعَاؤُنَا، إِنَّکَ أَکْرَمُ مَنْ رُغِبَ إِلَیْهِ، وَ أَکْفَى مَنْ تُوُکِّلَ عَلَیْهِ، وَ أَعْطَى مَنْ سُئِلَ مِنْ فَضْلِهِ، وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ. ( صحیفه سجادیه ، دعای ۴۵ دعای وداع با ماه رمضان )

خدایا بر محمد، پیغمبر ما و آل او صلوات فرست همچنانکه بر فرشتگان مقرّب درگاهت درود مى‏فرستى و بر او و آل او درود بفرست آن گونه که بر انبیاء و رسولانت درود مى‏فرستى و همانگونه که بر بندگان صالحت درود فرستاده‏اى و بلکه بالاتر از آن، اى پروردگار عالمیان. درودى که برکت آن به ما برسد و نفع آن شامل حال ما گردد و دعاى ما به خاطر آن مستجاب شود. به راستى تو کریمترین کسى هستى که مورد رغبت و میلى و با کفایت‏ترین فردى هستى که مورد توکل قرار مى‏گیرى و بخشنده‏ترین کسى هستى که از فضلت درخواست مى‏شود و تو بر هر کارى توانایى.

اللهم صل علی محمد و آل محمد

متن سوگند رئیس جمهور

بنابر اصل ۱۲۱ قانون اساسی رئیس‏ جمهور در مجلس‏ شورای‏ اسلامی‏ در جلسه‌‏ای‏ که‏ با حضور رئیس‏ قوه‏ قضائیه‏ و اعضای‏ شورای‏ نگهبان‏ تشکیل‏ می‏‌شود، به‏ ترتیب‏ زیر سوگند یاد می‏‌کند و سوگندنامه‏ را امضا می‏‌نماید:

بسم‏‌الله‏ الرحمن‏ الرحیم‏

«من‏ به‏ عنوان‏ رئیس‏‌جمهور در پیشگاه‏ قرآن‏ کریم‏ و در برابر ملت‏ ایران‏ به‏ خداوند قادر متعال‏ سوگند یاد می‏‌کنم‏ : که‏ پاسدار مذهب‏ رسمی‏ و نظام‏ جمهوری‏ اسلامی‏ و قانون‏ اساسی‏ کشور باشم‏ و همه‏ استعداد و صلاحیت‏ خویش‏ را در راه‏ ایفای‏ مسئولیت‌هایی‏ که‏ برعهده‏ گرفته‏‌ام‏ به‏ کار گیرم‏ و خود را وقف‏ خدمت‏ به‏ مردم‏ و اعتلای‏ کشور، ترویج‏ دین‏ و اخلاق‏، پشتیبانی‏ از حق‏ و گسترش‏ عدالت‏ سازم‏ و از هرگونه‏ خودکامگی‏ بپرهیزم‏ و از آزادی‏ و حرمت‏ اشخاص‏ و حقوقی‏ که‏ قانون‏ اساسی‏ برای‏ ملت‏ شناخته‏ است‏، حمایت‏ کنم‏. در حراست‏ از مرزها و استقلال‏ سیاسی‏ و اقتصادی‏ و فرهنگی‏ کشور از هیچ‏ اقدامی‏ دریغ نورزم‏ و با استعانت‏ از خداوند و پیروی‏ از پیامبر اسلام‏ و ائمه‏ اطهار علیهم‏ السلام‏ قدرتی‏ را که‏ ملت‏ به‏ عنوان‏ امانتی‏ مقدس‏ به‏ من‏ سپرده‏ است‏ همچون‏ امینی‏ پارسا و فداکار نگاهدار باشم‏ و آن‏ را به‏ منتخب‏ ملت‏ پس‏ از خود بسپارم‏.»